ANG AKSIDENTE
 

​

Sa aninag ng eskinitang napagtakluban ng mga hollow block
wala sa ritmong sumasayaw papalapit sa akin ang isang bisikleta
at tulad ng lagi namang transaksyon inasahan ko ang muling pag-iwas
sa kathang-isip na balangkas ng buhay ng isa’t isa: dito ako, diyan ka,
walang babala nang bigla-biglang sumapit ang goma ng handlebar
sa naging panangga ko na braso, impit ng aray at nalingon ako sa kanya.
Subalit wala siyang salita. Muntik pa ngang sumemplang bago sumuporta
sa lupa ang kaliwang paa. Ibang mundong dinadaluyong, ibang alaala.
Sa nilamukos na papel sa tagpo ng aksidente, may pahiwatig ang basura:
nawawala si Goku, kulay-tsokolate na alaga, heto ang numerong uuwian niya.
Agad kong itinahi ang eksena bilang paumanhin sa nagbabasa nitong tula:
hangad na lamang ang pangarap na kundi matayog ay ubod sana ng gaan,
kasya sa pitaka at bond paper na paskil ang hinaing at kapirasong gigil
tungkol sa mga araw na nawawalan ng petsa, mga tinitiklop na gabi,
mga tahol na bumabati sa pagkatok sa tarangkahan, mga hayop na salisi.